Kendi sesini duymaktansa yaprakların yerde sürünürken çıkardığı hışırtıyı, yanından hızlıca geçen arabaların son ses müziklerini dinliyordu. Günün yoruculuğundan ziyade günlerin birbiri ardınca ona hiç sormadan ilerleyişine kızıyordu. Bu kızgınlık onun içindeki ateşi daha da harlatıyordu.
Harlattığını sanıyordu.
Bu gece hastaydı Jeremy.
Ateşi 40 dereceydi. Ama görseniz o şen gülüşü bile yüzündeydi eğer ateş ölçeri kolunun altından alan ben olmasaydım oturup sabaha kadar ona herkes gibi yaşadıklarımı, yaşayamadıklarımı, en çok yaşamak istediklerimi anlatacaktım. Ama mucize bu ya minik hapşırması ilk defa havadan nem kapmamı sağladı.
Böyle lanet bir ruha sahiptim. Böyle kendisine odaklı.
İlk defa birisinin rahatsızlığını o dillendirmeden, benden bir şey talep etmesine kalmadan fark etmiştim. Ve şükür ki fark ettiğim nefesim olan kişiydi.
Endişelenme, dedi sakince yüzündeki gülümsemeyi azaltmadan. İlk defa endişelenmiştim onun için, ilk defa endişelenmemi söylüyordu, ilk defa sonsuz sevginin ne anlama geldiğini idrak etmiştim.
Varlığım varlığına bağlı olan Jeremy,
Varlığını yok sayan Jeremy
Varlığı sonsuza değin eksik olmasın üstümden dediğim Jeremy
Varlıkla yokluk arasındaki ince çizgideki Jeremy.
Sahiden de bugün bir vardı bir yoktu. Sanki gözlerim bir görüyor bir körüyordu.
Dokundum buğday renkli sıcak tenine. “Dostum kar tanesi gibisin.” dedi. Oysa ocaktan yeni aldığım tencerenin sapları beni daha az yakmıştır şimdiye.
Üşümeyi yalnızca onun yokluğunda yaşadığım bir histir diye tanımlardım. Yanılmışım. O yanarken de üşürmüşüm. Ona gelen zararlar beni yakınlaştırırmış kutuplara. O varken ne kadar yakınsam güneş sistemine.
Beyaz önlüklü girdi içeriye. Şaşırdım. Ben çağırmadım ki kimseyi. Aksine bu akşam Jeremy’nin yanında sadece ben olacaktım. İstemiyordum kimseleri.
Yaklaştı bize doğru beyaz önlüklü. “Beni görebiliyor musunuz?” diye sordu bana yönelerek. Bu nasıl soru, yanımda Jeremy kavruluyor benim görüp görmemem mi önemli olan.
Hay bin lanet.
Jeremy’e döndü beyazlı. “Hemen hastaneye gitmemiz lazım, daha fazla dayanamaz.”. Yanılmışım. Jeremy’den bir yağmur damlası aktı.
Yanan Jeremy değilmiş, yanılan, buz küpüne dönen benmişim. Karanlık yaklaşıyor.
Sen bendesin Jeremy. Durdur yüreğindeki yağmurları.
